Stromboli

Het laatste eiland van de Eolische archipel dat we hebben bezocht is tegelijk ook het bekendste, Stromboli. Het eiland is bekend vanwege de vulkaan die al meer dan 2000 jaar onafgebroken actief is. Eens in de zoveel jaar is er een wat grotere uitbarsting, maar meestal zijn het kleine ontploffingen die om de paar minuten plaatsvinden. Bij die ontploffingen worden kleine lavaproppen in de lucht geschoten, vaak vallen ze terug in de krater, maar soms worden ze verder weg geschoten, in zee.

In Naar het middelpunt der aarde uit 1864 van Jules Verne speelt de Stromboli een belangrijke rol. In dat boek wil de Duitse geoloog Otto Lidenbrock een tocht naar het middelpunt van de aarde maken. Volgens een oude IJslandse gecodeerde runentekst moest je daarvoor afdalen in de Snæfellsjökull. Na een serie onwaarschijnlijke avonturen komt hij bij de Stromboli weer naar boven.

Het dorpje dat je linksonder op het eiland ziet heet Ginostra, in dit dorp hebben ze pas sinds 2004 stroom en veel vervoer vind via ezels plaats, hoewel ze tegenwoordig ook elektrische karretjes hebben. De meeste inwoners wonen aan de andere kant van het eiland, De kant waar de vulkaan de minste overlast geeft.

Voor de kust van Stromboli steekt een grote rots uit het water, Strombolicchio. Deze naam betekent zoiets als het kleine Stromboli'tje. Het is het restant van een oude vulkaan die je als de voorloper van de Stromboli kunt beschouwen. Op het kaartje op de bovenaan in dit bericht, is het kleine eilandje nog net te zien in de noordoosthoek van de kaart.

We zijn aan land gegaan bij het dorpje Stromboli. In de verte zie je dan al de grote kerk van het dorp liggen.

We zijn naar de kerk gelopen omdat die op de route lag van het huis waar Ingrid Bergman en Roberto Rossellini verbleven tijdens de opnames van de film Stromboli (1950). De naam van de kerk is Chiesa di San Vincenzo Ferreri, San Vincenzo is de beschermheilige van Stromboli. Een van zijn eigenschappen is dat hij beschermd tegen vulkaanuitbarstingen. Of dat lukt op Stromboli? De mensen wonen vooral op de veilige plekken, waar de kans op schade door de vulkaanuitbarstingen klein is. Dat neemt niet weg dat de Stromboli sinds de tijd dat Vincenzo leefde, in de veertiende en vijftiende eeuw, altijd actief is geweest.

Het Bergman-Rossellini huis staat op de kaart alsof het een belangrijke attractie van het eiland is. Het is een klein huisje, met een roze voorgevel. Een kleine herinneringsbord naast de voordeur geeft aan dat ze hier verbleven.

We zijn nog even iets gaan drinken in een café waar op een groot scherm de Wimbledon finale tussen Sinner en Alcaraz aan stond. Bij 4-4 in de eerste set zijn we vertrokken om te gaan eten in een restaurant met de naam Ingrid.

We zagen nog een aankondiging hangen van de Eolie Pride die een dag eerder op Lipari was.

Restaurant Ingrid lag niet alleen dicht bij het huis van Ingrid Bergman, maar ook aan het plein bij de Chiesa di San Vincenzo Ferreri. Vanaf het plein voor de kerk had je een mooi uitzicht op zee en op de kleine Strombolicchio. En dat geldt ook voor het terras van restaurant Ingrid.

Het kaartje hieronder laat zien hoe dicht Strombolicchio bij het eiland ligt.

Aan het begin van de avond ging de boot weer vertrekken. We bleven nog een tijdje voor de kust liggen omdat de ontploffinkjes van de vulkaan 's avonds de mooiste plaatjes zouden opleveren. Bij het betreden van de boot was het een waar gevecht voor de beste plaatsen. Iedereen wilde natuurlijk buiten staan en daar was niet genoeg plaats voor zoveel mensen. We waren overigens goed uit de strijd gekomen, we stonden voor op de boot en hadden vrijwel onbelemmerd zicht op de vulkaan. De boot voer eerst in de richting van Strombolicchio dat er mooi uitzag zo kort voor zonsondergang.

De vuurtoren op het eilandje is te bereiken via een steile trap. De vuurtoren is geautomatiseerd, er hoeft dus niemand de trappen op en af te lopen. Het eilandje is een beschermd natuurgebied en je mag het zonder toestemming niet betreden.

Het verschilt per dag wat je 's avonds te zien krijgt. Op sommige dagen is er bij de ontploffingen in de krater duidelijk vuur te zien. Op andere dagen zijn het vooral rookpluimen. Op dagen met vuur is het heel mooi om bij het invallen van de avond voor de kust te liggen, op de andere dagen is het ook leuk, maar wat minder spectaculair. Dit was duidelijk zo'n minder bijzondere dag.

Nadat we een paar ontploffingen hadden gadegeslagen zette de boot koers richting Milazzo, waar we rond half elf 's avonds de haven invoeren.

Panarea

De laatste excursie van deze reis was naar de twee meest noordelijk gelegen Eolische eilanden, Panarea en Stromboli. Panarea is het oudste van de Eolische eilanden en het kleinste bewoonde eiland. Panarea en de omliggende rotseilandjes zijn de restanten van een grote vulkaan. Er is al zeker 20.000 jaar geen eruptie meer geweest in het gebied, toch is het niet helemaal rustig. In november 2002 merkten vissers en duikers een sterke gasuitstoot op, ten noorden van Panarea. Het waren vulkanische scheuren in de zeebodem die plotseling actief werden. In 2025 lijkt het rustig en worden er dagelijks massa's toeristen op het eiland uitgeladen.

We bleken op precies dezelfde boot te zitten als een dag eerder toen we naar Lipari en Vulcano gingen, ook de gids was dezelfde.

Toen we aankwamen op Panarea ging de gids meteen aan een wandeling over het eiland beginnen. We hadden geen idee waar dat toe zou lijden. Al snel stopte ze bij een huis waar blijkbaar de plaatselijk dokter was gehuisvest, er stond ook een kleine ambulance, een beetje formaat poppendokter. Een stukje verderop bleek een hotel in het dorpje een toevluchtsoord voor beroemde mensen te zijn. We hadden een sterk vermoeden dat het niet meer beter zou worden en zijn afgehaakt. We zijn bij het haventje wat gaan drinken. We zaten voor een ventilator en zijn daar gebleven tot de boot richting Stromboli vertrok. In het haventje van Panarea zwommen honderden kleine visjes.

Voor de kust van Panarea steekt een rots uit het water met de naam Dattilo. Het is een overblijfsel van de oude Panarea-vulkaan.

Tussen Panarea en Stromboli liggen nog een paar eilandjes, boven zie je een wat groter eiland, Isola di Basiluzzo. Links daarvan steekt nog een rots uit het water, die heet Scoglio Spinazzola.

Hieronder is de Scoglio Spinazzola ook te zien. Op onze tocht naar Stromboli kwamen we nog heel dicht bij deze eilandjes. Net als de Dattilo rots zijn dit restanten van de oude Panarea-vulkaan, ze liggen een flink eind uit de kust van Panarea, dit geeft aan hoe enorm groot deze vulkaan en het eiland ooit geweest zijn.

Scoglio Spinazzola en Basiluzzo zijn van veraf kleine onbeduidende eilandjes. Kom je dichterbij, dan zijn het toch nog best wel imposante rotsformaties. Door de enorme drukte op de overvolle boot was het lastig om dit goed op de foto te zetten.

Bij Basiluzzo hebben we een zeegrot op de foto gezet, deze was veel te klein om met de boot te verkennen.

Vulcano

Uiteindelijk zetten we koers richting Vulcano en hebben we de rest van de middag doorgebracht op dit eiland.

In de Romeinse tijd stond Vulcano al bekend als een eiland van vuur, ze geloofden dat Vulcanus, de God van vuur en metaalbewerking in de krater zijn werkplaats had. Er zijn in de Romeinse tijd diverse erupties geweest, sommige met enorme explosies. De laatste grote eruptie was tussen 1888 en 1890, vulkanische bommen kwamen zelfs op het naburige eiland Lipari terecht. Deze uitbarsting was in de Gran Cratere della Fossa. Sindsdien zijn er geen erupties meer geweest, maar in 2021-2022 kwamen er zoveel gassen (zwaveldampen) vrij en was er zoveel seismische activiteit dat een deel van het eiland werd ontruimd. En dat was precies het deel waar de boot aankwam. Vlakbij het haventje was er een warme bron en kwamen er ook nu nog zwaveldampen vrij. In het verleden kon je baden in de bron, maar tijdens ons bezoek was het gesloten. Ik heb geen bronnen gevonden die de sluiting aan de activiteit van een paar jaar geleden koppelen. We hadden overigens geen plannen om die stinkende poel in te gaan.

Je kunt hier een pittige wandeling naar de grote krater van de vulkaan doen, maar vanwege de hitte en de wat krappe tijd hebben we daar vanaf gezien. We hadden bovendien gelezen dat de wandeling overdag niet toegankelijk was, je mocht dat alleen ’s morgens vroeg en aan het eind van de middag doen. Uiteindelijk hebben we ook hier met een busje rondgereden en hebben we op een paar plekken foto’s kunnen maken. De chauffeur van de bus was tevens de reisleider, maar omdat hij geen microfoon gebruikte was hij bijna niet te verstaan. Op de foto hieronder zien we Lipari liggen en de heuvels daarachter zijn van het eiland Salina.

Van alle Eolische eilanden ligt Vulcano het dichtst bij de Siciliaanse kust. Hieronder is Sicilië in de verte zichtbaar de foto is gemaakt bij het uitkijkpunt met de naam Belvedere Capo Grillo.

De foto hieronder is gemaakt in de buurt van de grote krater, in dit geval kijken we in noordelijke richting en zien we in de verte de eilanden Panarea en Stromboli liggen.

Op een gegeven moment ging de chauffeur langzaam rijden om te vertellen dat het lelijke gebouw langs de weg de plaatselijke school was, lekker boeien.

Hierboven zie je het uitzicht in de richting van de grote krater Gran Cratere della Fossa, de weg loopt op een afstandje langs deze krater. Op de achtergrond zie je hier de eilanden Filicudi (links) en Salina (rechts). We zijn afgezet bij een strand en moesten zelf teruglopen naar het haventje. Dat was niet ver. We hebben nog een kleine snack en een drankje genomen op een terras. En toen was het niet meer zo lang tot het moment dat de boot vertrok.

Na het vertrek uit de haven van Vulcano ging de boot niet rechtstreeks terug naar Milazzo. We zijn eerst nog om het eiland Vulcano heen gevaren.

Tijdens het varen langs het eiland werd nog kort gestopt bij een natuurlijke pool in het noordwesten van het eiland. Venus Pool werd het genoemd, natuurlijk met het verhaal dat Venus hier gezwommen zou hebben. Je kunt wel zeggen dat Venus een echte waterrat was, op Sardinië, in Las Vegas, op Hawaii (Maui) en in Zuid-Afrika heeft ze ook de nodige baantjes getrokken in naar haar vernoemde watermassa's. En dan vergeet ik er vast ook nog een aantal.

Naast de Venus Pool lag een zeegrot, Grotta del Cavallo, de paardengrot. De grot wordt zo genoemd vanwege de vorm van een van de rotsen, die lijkt op een paard dat uit het water drinkt. Althans dat wordt je verteld, ik zie het in dit geval echt niet.

Langs de hoge kliffen aan de westzijde van Vulcano zijn we in zuidelijke richting gevaren en kwam het einde van deze mooie excursiedag in zicht.

De vuurtoren van Vulcano is gebouwd in 1887 en is nog steeds in gebruik. Hij is wel geautomatiseerd, er zijn dus geen vuurtorenwachters meer aanwezig.

De terugtocht naar Milazzo was heerlijk, lekker buiten op de boot, flinke wind en in de schaduw. Precies op het beoogde tijdstip van 17.45 uur waren we weer in Milazzo.

’s Avonds zijn we gaan eten bij een restaurant met de naam Non Solo Pizza (niet alleen pizza), en uitgerekend hier hebben we pizza gegeten.