In de Romeinse tijd stond Vulcano al bekend als een eiland van vuur, ze geloofden dat Vulcanus, de God van vuur en metaalbewerking in de krater zijn werkplaats had. Er zijn in de Romeinse tijd diverse erupties geweest, sommige met enorme explosies. De laatste grote eruptie was tussen 1888 en 1890, vulkanische bommen kwamen zelfs op het naburige eiland Lipari terecht. Deze uitbarsting was in de Gran Cratere della Fossa. Sindsdien zijn er geen erupties meer geweest, maar in 2021-2022 kwamen er zoveel gassen (zwaveldampen) vrij en was er zoveel seismische activiteit dat een deel van het eiland werd ontruimd. En dat was precies het deel waar de boot aankwam. Vlakbij het haventje was er een warme bron en kwamen er ook nu nog zwaveldampen vrij. In het verleden kon je baden in de bron, maar tijdens ons bezoek was het gesloten. Ik heb geen bronnen gevonden die de sluiting aan de activiteit van een paar jaar geleden koppelen. We hadden overigens geen plannen om die stinkende poel in te gaan.
Je kunt hier een pittige wandeling naar de grote krater van de vulkaan doen, maar vanwege de hitte en de wat krappe tijd hebben we daar vanaf gezien. We hadden bovendien gelezen dat de wandeling overdag niet toegankelijk was, je mocht dat alleen ’s morgens vroeg en aan het eind van de middag doen. Uiteindelijk hebben we ook hier met een busje rondgereden en hebben we op een paar plekken foto’s kunnen maken. De chauffeur van de bus was tevens de reisleider, maar omdat hij geen microfoon gebruikte was hij bijna niet te verstaan. Op de foto hieronder zien we Lipari liggen en de heuvels daarachter zijn van het eiland Salina.
Van alle Eolische eilanden ligt Vulcano het dichtst bij de Siciliaanse kust. Hieronder is Sicilië in de verte zichtbaar de foto is gemaakt bij het uitkijkpunt met de naam Belvedere Capo Grillo.
De foto hieronder is gemaakt in de buurt van de grote krater, in dit geval kijken we in noordelijke richting en zien we in de verte de eilanden Panarea en Stromboli liggen.
Op een gegeven moment ging de chauffeur langzaam rijden om te vertellen dat het lelijke gebouw langs de weg de plaatselijke school was, lekker boeien.
Hierboven zie je het uitzicht in de richting van de grote krater Gran Cratere della Fossa, de weg loopt op een afstandje langs deze krater. Op de achtergrond zie je hier de eilanden Filicudi (links) en Salina (rechts). We zijn afgezet bij een strand en moesten zelf teruglopen naar het haventje. Dat was niet ver. We hebben nog een kleine snack en een drankje genomen op een terras. En toen was het niet meer zo lang tot het moment dat de boot vertrok.
Na het vertrek uit de haven van Vulcano ging de boot niet rechtstreeks terug naar Milazzo. We zijn eerst nog om het eiland Vulcano heen gevaren.
Tijdens het varen langs het eiland werd nog kort gestopt bij een natuurlijke pool in het noordwesten van het eiland. Venus Pool werd het genoemd, natuurlijk met het verhaal dat Venus hier gezwommen zou hebben. Je kunt wel zeggen dat Venus een echte waterrat was, op Sardinië, in Las Vegas, op Hawaii (Maui) en in Zuid-Afrika heeft ze ook de nodige baantjes getrokken in naar haar vernoemde watermassa's. En dan vergeet ik er vast ook nog een aantal.
Naast de Venus Pool lag een zeegrot, Grotta del Cavallo, de paardengrot. De grot wordt zo genoemd vanwege de vorm van een van de rotsen, die lijkt op een paard dat uit het water drinkt. Althans dat wordt je verteld, ik zie het in dit geval echt niet.
Langs de hoge kliffen aan de westzijde van Vulcano zijn we in zuidelijke richting gevaren en kwam het einde van deze mooie excursiedag in zicht.
De vuurtoren van Vulcano is gebouwd in 1887 en is nog steeds in gebruik. Hij is wel geautomatiseerd, er zijn dus geen vuurtorenwachters meer aanwezig.
De terugtocht naar Milazzo was heerlijk, lekker buiten op de boot, flinke wind en in de schaduw. Precies op het beoogde tijdstip van 17.45 uur waren we weer in Milazzo.
’s Avonds zijn we gaan eten bij een restaurant met de naam Non Solo Pizza (niet alleen pizza), en uitgerekend hier hebben we pizza gegeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten