Terwijl we naar de haven liepen zagen we een luidruchtige putter in een boom. Bij de haven van Vieste staat een beeld van San Francesco di Paola, beschermheilige van vissers en zeelieden en hopelijk ook een beetje voor toeristen op een volgepakte excursieboot.
De vuurtoren van Vieste is gebouwd in de negentiende eeuw en sinds 1997 is de toren geautomatiseerd en wordt beheerd door de Italiaanse marine.
Op een landtong bij Vieste staat deze enorme kerk van San Francesco.
Hieronder is een trabucco te zien, een traditionele vissersinstallatie die kenmerkend is voor de kust van Puglia, Italië.
Het zijn constructies op houten palen met een platform met lange houten armen waaraan een groot net wordt bevestigd. Bij het vissen laten ze het net in het water zakken en trekken het omhoog wanneer er vis in zwemt.
De vorige avond stonden we op het strand bij de Monolite Pizzomunno. Nu zagen we deze bijzondere monoliet vanaf de boot. Dit strand, vlakbij het centrum van Vieste is overdag erg druk.
Een klein stukje verder staat een volgende grote rots in zee.
Een van de mooiste stukken van deze kust is bij de Arco di San Felice, de boot voer om de rotspartij heen zodat we vanaf beide zijden door de boog konden kijken. Vanaf de noordkant zie je door de boog de toren met de naam Torre di San Felice. Deze toren uit 1540 was oorspronkelijk een wachttoren, gebouwd als onderdeel van een netwerk van verdedigingstorens langs de kust van Apulië. Deze torens werden gebouwd om de kust te beschermen tegen piraten en andere invallen. In de zomer van 2025 was er een tentoonstelling van Jeff Koons in de toren.
Het commentaar tijdens de boottocht was in het Italiaans en het Engels. Hoewel dat in de praktijk betekende 90% Italiaans en af en toe een paar woorden Engels. Als ik het goed heb begrepen zien ze in de rots op de foto hieronder een leeuwenkop, voor mij is het eerder een varkentje.
Op de volgende foto's zie je de Grotta Sfondata. Via de vrij smalle ingang werd de nogal forse boot vakkundig de grot in geloodst. Het dak van de grot was lang geleden al verdwenen waardoor er een bijna ronde opening te zien was.
De volgende grot waar we naar binnen gingen was de Grotta dei Marmi. Opvallend in dit gedeelte waren de vele lagen gesteente die zichtbaar waren.
Hier en daar zag je kleine verborgen strandjes. In sommige gevallen, zoals op de foto hierna, zaten er dan toch nog een paar mensen op het strand. In dit geval was dat alleen met een bootje bereikbaar.
Een paar dagen eerder waren we bij de Amalfikust, die in reisgidsen wordt aangeprezen als een van de mooiste ter wereld. Maar al die bijzondere vormen langs de kust van het Gargano schiereiland, die het gevolg zijn van eeuwenlange erosie, hebben op mij meer indruk gemaakt.
De volgende grot langs de kust bij Vieste die we hebben bezocht was de Grotta Campana Grande. De wanden van deze grot hebben allerlei kleuren en er komt net genoeg licht in de grot om die te kunnen zien.
Het verste punt van de boottocht was bij de Faraglioni di Baia dei Mergoli. Een faraglioni is een steile rotsformatie die uit zee oprijst. Deze rotsen zijn ontstaan door erosie van de kustlijn door wind, golven en zeewater over duizenden jaren. Hier staan twee van dergelijke rotsen in zee, voor een strand dat met een lift bereikbaar is.
Tegen het einde van de boottocht werden we afgezet op een strand, Spiaggia di Vignanotica, voor een zwemstop van 40 minuten. Daar zaten we niet echt op te wachten, maar in deze streek van het massatoerisme wordt elke excursie aangevuld met dit soort activiteiten. Gelukkig was er ook een tentje waar je wat de drinken kon krijgen en in de schaduw kon zitten aan een tafeltje. Zo waren die 40 minuten toch vrij snel voorbij. Voor degenen die echt willen zwemmen is zo’n stop van 40 minuten aan de korte kant, voor de rest is het onnodig oponthoud.
Tijdens zo’n excursie is er meestal wel iemand die de koppen gaat tellen om te controleren dat iedereen aan boord is. Dat gebeurde hier ook bij het vertrek van het strand. De boot zat bijna helemaal vol, dus er viel heel wat te tellen. Blijkbaar had hij niet bedacht dat het handiger was om die paar lege stoeltjes te tellen, dan weet je meteen hoeveel mensen er aan boord zijn. Na de zwemstop ging de boot in één keer terug naar Vieste. Door de hoge snelheid en de harde wind kwam er zo nu en dan water de boot in. Ik zat precies op de plek waar je zeiknat werd. Gelukkig was er naast ons nog een plekje vrij, zo kon ik toch nog een beetje droog zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten