Het was opnieuw een hele grote auto, dit keer wel met een grote kofferbak. Zodat we naast de koffers ook andere bagage uit het zicht kunnen zetten. Onze eerste, en enige bestemming voor deze dag was de archeologische site Segesta. We zijn eerst even gestopt bij een uitkijkpunt op een paar honderd meter van de ingang.
Daarna zijn we naar de parkeerplaats van de site gegaan. De tickets waren om de een of andere reden gratis op deze zondag. We hebben wel een informatieboekje met een plattegrond gekocht en kaartjes voor de bus die van de ingang naar het amfitheater reed. Dat was 25 minuten lopen en bij 30 graden zonder beschutting vonden we dat geen fijn vooruitzicht.
Het was een erg mooie plek en in het theater worden blijkbaar nog steeds voorstellingen gegeven. Het theater is gebouwd in de 3e eeuw v.Chr. en verkeert nog in een vrij goede staat. Alleen aan de zijkanten zijn een aantal tribunes gerenoveerd, zodat ze nog gebruikt kunnen worden bij voorstellingen. Er lag een vloer die suggereerde dat er op korte termijn voorstellingen zouden zijn.
Je zag op veel plekken plaatjes waarop stond wanneer het betreffende deel van het theater voor het laatst was gerestaureerd.
Het amfitheater ligt op een heuvel en vanaf de heuvel heb je een mooi uitzicht op de omgeving. Ook de Dorische tempel van het complex zie je liggen. En van een totaal andere orde is de snelweg die vlakbij door de heuvels slingert.
Op de foto hieronder zie je een honderdjarige aloë. Die naam is misleidend, het is geen echte aloë en de plant bloeit niet eens in de honderd jaar. In werkelijkheid zit er zelden meer dan 20 jaar tussen twee bloeiperiodes.
Hieronder staat een foto van de tempel, gemaakt vanuit de bus toen we weer naar beneden reden.
De tempel van Segesta is een van de best bewaard gebleven Griekse tempels ter wereld. En dat is best opmerkelijk omdat de tempel in een aardbevingsgevoelig gebied ligt en nooit is afgebouwd. Het is niet bekend aan welke God deze tempel was gewijd. Strikt genomen is het ook geen Griekse tempel. De tempel is gebouwd door de Elymiërs, een inheems Siciliaans volk. De Elymiërs gebruikten wel veel Griekse stijlkenmerken. Mogelijk is de tempel uit de 5e eeuw v.Chr. nooit afgebouwd omdat het roerige tijden waren. Er was een hevige strijd gaande met het naburige Selinunte en mogelijk waren er daardoor geen middelen om verder te bouwen aan de tempel.
Hoewel het droog en heet was in Segesta hebben we toch een aantal dieren aangetroffen. Een aantal cactussen langs het pad bij de tempel zat vol met zandslakken. In Zuid-Europa hoor je vaak het krassende geluid van de kraakcicades, ook wel mannacicades genoemd. Ze leven enkele jaren als larve ondergronds en slechts enkele weken als imago bovengronds. Ze voeden zich dan niet meer en hebben als enig doel de voortplanting. Heel toepasselijk werd het rijtje dieren compleet gemaakt met een heel klein ruïnehagedisje.
Je kon hier ook 'in' de tempel komen. Er stond een podium en er stonden stoelen. Sinds 2022 is hier elk jaar in de zomer het Segesta Teatro Festival, met muziek, toneel en dans in het amfitheater en in de tempel. En als de voorstelling niet om aan te zien is, kun je tussen de zuilenrijen genieten van de prachtige omgeving.
We hadden aanvankelijk ook nog Erice op ons programma staan, maar omdat de middag al aardig gevorderd was hebben we dat laten schieten en zijn we direct doorgereden naar ons hotel voor deze nacht. Een resort op het Siciliaanse platteland bij Menfi.
De huurauto heeft de eigenaardige gewoonte om te gaan piepen zodra we boven de maximaal toegestane snelheid zitten. Die instelling moet je elke rit opnieuw uitzetten. Daarnaast verschijnt voortdurend de betuttelende mededeling dat de chauffeur moe is en dringend moet rusten. Die verscheen al toen we net vijf minuten in de auto zaten.
We hebben 's avonds op het terras van het restaurant bij het hotel gegeten. Daar zaten weer de nodige muurgekko's. Eerder die avond had ik al een piepkleine ruïnehagedis op de foto gezet die op een boomstam zat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten