Stromboli

Het laatste eiland van de Eolische archipel dat we hebben bezocht is tegelijk ook het bekendste, Stromboli. Het eiland is bekend vanwege de vulkaan die al meer dan 2000 jaar onafgebroken actief is. Eens in de zoveel jaar is er een wat grotere uitbarsting, maar meestal zijn het kleine ontploffingen die om de paar minuten plaatsvinden. Bij die ontploffingen worden kleine lavaproppen in de lucht geschoten, vaak vallen ze terug in de krater, maar soms worden ze verder weg geschoten, in zee.

In Naar het middelpunt der aarde uit 1864 van Jules Verne speelt de Stromboli een belangrijke rol. In dat boek wil de Duitse geoloog Otto Lidenbrock een tocht naar het middelpunt van de aarde maken. Volgens een oude IJslandse gecodeerde runentekst moest je daarvoor afdalen in de Snæfellsjökull. Na een serie onwaarschijnlijke avonturen komt hij bij de Stromboli weer naar boven.

Het dorpje dat je linksonder op het eiland ziet heet Ginostra, in dit dorp hebben ze pas sinds 2004 stroom en veel vervoer vind via ezels plaats, hoewel ze tegenwoordig ook elektrische karretjes hebben. De meeste inwoners wonen aan de andere kant van het eiland, De kant waar de vulkaan de minste overlast geeft.

Voor de kust van Stromboli steekt een grote rots uit het water, Strombolicchio. Deze naam betekent zoiets als het kleine Stromboli'tje. Het is het restant van een oude vulkaan die je als de voorloper van de Stromboli kunt beschouwen. Op het kaartje op de bovenaan in dit bericht, is het kleine eilandje nog net te zien in de noordoosthoek van de kaart.

We zijn aan land gegaan bij het dorpje Stromboli. In de verte zie je dan al de grote kerk van het dorp liggen.

We zijn naar de kerk gelopen omdat die op de route lag van het huis waar Ingrid Bergman en Roberto Rossellini verbleven tijdens de opnames van de film Stromboli (1950). De naam van de kerk is Chiesa di San Vincenzo Ferreri, San Vincenzo is de beschermheilige van Stromboli. Een van zijn eigenschappen is dat hij beschermd tegen vulkaanuitbarstingen. Of dat lukt op Stromboli? De mensen wonen vooral op de veilige plekken, waar de kans op schade door de vulkaanuitbarstingen klein is. Dat neemt niet weg dat de Stromboli sinds de tijd dat Vincenzo leefde, in de veertiende en vijftiende eeuw, altijd actief is geweest.

Het Bergman-Rossellini huis staat op de kaart alsof het een belangrijke attractie van het eiland is. Het is een klein huisje, met een roze voorgevel. Een kleine herinneringsbord naast de voordeur geeft aan dat ze hier verbleven.

We zijn nog even iets gaan drinken in een café waar op een groot scherm de Wimbledon finale tussen Sinner en Alcaraz aan stond. Bij 4-4 in de eerste set zijn we vertrokken om te gaan eten in een restaurant met de naam Ingrid.

We zagen nog een aankondiging hangen van de Eolie Pride die een dag eerder op Lipari was.

Restaurant Ingrid lag niet alleen dicht bij het huis van Ingrid Bergman, maar ook aan het plein bij de Chiesa di San Vincenzo Ferreri. Vanaf het plein voor de kerk had je een mooi uitzicht op zee en op de kleine Strombolicchio. En dat geldt ook voor het terras van restaurant Ingrid.

Het kaartje hieronder laat zien hoe dicht Strombolicchio bij het eiland ligt.

Aan het begin van de avond ging de boot weer vertrekken. We bleven nog een tijdje voor de kust liggen omdat de ontploffinkjes van de vulkaan 's avonds de mooiste plaatjes zouden opleveren. Bij het betreden van de boot was het een waar gevecht voor de beste plaatsen. Iedereen wilde natuurlijk buiten staan en daar was niet genoeg plaats voor zoveel mensen. We waren overigens goed uit de strijd gekomen, we stonden voor op de boot en hadden vrijwel onbelemmerd zicht op de vulkaan. De boot voer eerst in de richting van Strombolicchio dat er mooi uitzag zo kort voor zonsondergang.

De vuurtoren op het eilandje is te bereiken via een steile trap. De vuurtoren is geautomatiseerd, er hoeft dus niemand de trappen op en af te lopen. Het eilandje is een beschermd natuurgebied en je mag het zonder toestemming niet betreden.

Het verschilt per dag wat je 's avonds te zien krijgt. Op sommige dagen is er bij de ontploffingen in de krater duidelijk vuur te zien. Op andere dagen zijn het vooral rookpluimen. Op dagen met vuur is het heel mooi om bij het invallen van de avond voor de kust te liggen, op de andere dagen is het ook leuk, maar wat minder spectaculair. Dit was duidelijk zo'n minder bijzondere dag.

Nadat we een paar ontploffingen hadden gadegeslagen zette de boot koers richting Milazzo, waar we rond half elf 's avonds de haven invoeren.